Gisteren zijn we weer in het VU-ziekenhuis geweest. Deze keer voor een gesprek met de neurochirurg. ‘Hét gesprek’, dachten we, maar het bleek slechts een eerste van meerdere gesprekken/onderzoeken te zijn, ter voorbereiding op de operatie. Met de chirurg hebben we opnieuw de beelden van de MRI-scan bekeken en besproken. Het blijft onwerkelijk: een grote tumor. In mijn hoofd. De realiteit hiervan landt steeds meer, wat gepaard gaat met verdriet en tegelijk ook hoop dat God juist hier doorheen zijn licht kan laten schijnen en geëerd kan worden. Bizar dat dat samen kan gaan, maar zo ervaren we ’t op dit moment. De operatiedatum is overigens nog niet bekend.
(English translation below the Dutch text)

Ik (Eline) voel me elke dag iets helderder. Van vorige week, in het ziekenhuis en thuis, zijn hele stukken weg uit mijn geheugen, wat een bizarre gewaarwording is. Het schijnt normaal te zijn na epileptische aanvallen en ook te horen bij het wennen aan medicijnen voor epilepsie. Ook nu gaat nadenken nog moeizaam en ben ik fysiek aan het bijkomen. Daarnaast moeten we de klap van het nieuws dat ik een hersentumor heb verwerken. En tegelijk gaat het leven met onze drie kinderen ‘gewoon’ door. We krijgen gelukkig ontzettend veel hulp van lieve vrienden, familie en mensen uit onze kerk, dat betekent heel veel voor ons! Bij dezen willen we ook iedereen bedanken voor de hulp, het hulpaanbod, het meeleven en de bemoedigingen. We ervaren elke dag opnieuw hoe onze hemelse Vader ons moed geeft, rust, kracht, en ons helpt kiezen voor wat nu belangrijk is.

= = =

Update 2 – it is still unreal

Yesterday we went to the VU-hospital again. This time for a meeting with the neurosurgeon. ‘THE meeting’, we thought, but it only turned out to be the first of several conversations/examinations, in preparation of the operation. We looked at the MRI-scan again and discussed the photos with the surgeon. It still seems so unreal: a big tumor. In my head. The reality of this is slowly sinking in, and along with this come sadness and hope that God will shine His light very much in this situation and be honoured. It is bizar that this can go hand in hand, but that is how we experience it at the moment. By the way, the operation date is not known yet.

I (Eline) feel a bit more clear every day. There are pieces of my memory completely missing, of last week, in the hospital and at home, which is a strange experience. Memory loss is common apparently after epileptic attacks and also seem to be part of getting used to medication for epilepsy. Thinking is still difficult now and I am physically recovering. Apart from that we have to process the shock of the news that I have a brain tumor. Yet at the same time the lives of our three children ‘just’ carry on. Fortunately we are receiving a tremendous amount of help from dear friends, family and people from our church, which means so much to us! We would like to take this opportunity to thank everyone for the support, the offer to support, the compassion and the encouragements. Every single day we experience our heavenly Father giving us courage, peace, strength and His help in deciding what is important right now.