Hoe toevallig, het laatste boek wat ik uitlas voor dit alles gebeurde, was een kankerboek. (Is dat eigenlijk een genre? Kankerboeken? En dan bedoel ik niet formeel, in de zin van: een aparte plank in de boekhandel waar dan een bordje bij hangt: ‘Kankerboeken’, zoals je ook een aparte sectie ‘Kookboeken’ hebt. Maar informeel wel, toch? Je zou iemand kunnen horen zeggen: “Ik ben dol op kankerboeken.” Ik denk het wel.) Het boek dat ik in december las dus. The fault in our stars, een young adult-roman van John Green. Leerlingen van me hadden het er al tijden over.

Ik snap wel waarom ze zo enthousiast over dit boek zijn. De hoofdpersonen zijn mensen waar ik (toen ik 17 was) graag vrienden mee had willen zijn. Ze hebben een goede smaak, humor, veel zelfspot, zijn origineel en denken na over het leven en de dood (ze hebben allebei kanker). Hazel heeft een gedicht van T.S. Eliot gememoriseerd (!). Augustus (Hazels vriendje) rookt sigaretten, zonder ze aan te steken, als ‘metafoor’. “You put the killing thing right between your teeth, but you don’t give it the power to do its killing.”

Extra leuk is natuurlijk dat Hazel en Augustus een tripje naar Amsterdam maken. Ze willen de schrijver van Hazels lievelingsboek opzoeken. Een Amsterdamse taxichauffeur vertelt ze: “Some tourists think Amsterdam is a city of sin, but in truth it is a city of freedom. And in freedom, most people find sin.” Dat Amsterdam een mooie stad is, heeft John Green zelf ervaren, zo bewijst het fotootje van hem op Museumplein, op de achterflap. Zoals hij schrijft over de bloeiende iepen langs de grachten in de binnenstad… Glunder, glunder.

Ik zat te denken om John Green een mailtje te sturen. Toen bedacht ik: dan krijgen we bijna Proustiaanse taferelen. Meisje met kanker zoekt contact met schrijver van boek, waarin meisje met kanker contact zoekt met schrijver van boek over meisje met kanker…

(Ik moet toegeven dat ik nooit meer dan drie bladzijdes Proust heb gelezen. Doe mij maar John Green.)