Leven. Dood. Eeuwig leven. Ziekte. Gezondheid. Vertrouwen op God in elke omstandigheid?! Ruim drie jaar geleden waren dit ineens normale, dagelijkse gespreksonderwerpen voor ons. Eline had een hersentumor. Twee weken geleden. De uitslag van de halfjaarlijkse controle: de tumor is misschien weer aan het groeien. Bam. Als een klap in ons gezicht zijn dezelfde onderwerpen ineens weer actueel.

Geen goed nieuws dus. Hoewel het ook nog kan meevallen. Elk half jaar heeft Eline een routine-controle die in de gaten houdt of de tumor ‘in slaap blijft’ of weer actief wordt. Bij de vorige MRI-scans (de laatste was november 2017) was alles helemaal rustig en was er geen ‘activiteit’ te zien. Deze keer een uitslag die nog niet veel zegt, maar toch niet is wat we hopen te horen: op de scan was namelijk weer wat activiteit te zien.

Twee opties
Die ‘activiteit’ kan twee dingen zijn: 1) therapie-effect of 2) aangroei van de tumor. De radioloog denkt dat het het eerste is, wat gunstig zou zijn. Maar de neuroloog was duidelijk dat ze het niet zeker weten én dat het dus ook het tweede kan zijn.
Optie 1 – Therapie-effect komt vaak voor als iemand veel bestralingen (radio-therapie) heeft ondergaan en ook in het geval van Eline kan dit na drie jaar dus nog een logische verklaring zijn voor wat ze zien. Maar eigenlijk weten ze dit pas met meer zekerheid als bij een volgende scan die activiteit van het therapie-effect weer verdwenen is of niet is gegroeid.
Optie 2 – Het kan dus ook aangroei van de tumor zijn; de kankercellen die weer actief worden. Om daar meer over te kunnen zeggen krijgt Eline nu over drie maanden een nieuwe scan, in plaats van na de gebruikelijke zes maanden.

Terug bij af?
De grootste kans is optie 1. En dan maken we ons voor niks zorgen. Maar de mogelijkheid dat het optie 2 is geeft onrust. Die mogelijkheid voelt een beetje alsof we weer terug bij af zijn. Rationeel weten we dat die mogelijkheid er elke keer is geweest. De tumor gaat een keer terugkomen. Het is ons vanaf het begin verteld. Maar we hoopten natuurlijk… En tegelijk: we weten nog niks. Behalve dat de MRI-scan over drie maanden enorm spannend is!

Confrontatie
In ons dagelijks leven de afgelopen twee jaar werden we vooral blijvend geconfronteerd met het leven met NAH (niet aangeboren hersenletsel) van Eline en de (on)mogelijkheden die dat geeft. Nu merken Eline en ik dat deze uitslag de confrontatie met de tumor ook weer naar voren brengt. Het idee dat de tumor misschien weer aan het groeien is is wel heftig. Eline schrok gelijk erg van het nieuws. Ik was zelf in eerste instantie nuchter erover, later niet meer… (zo gaat dat vaker bij mij).

Kwetsbaar
Eind augustus of begin september is de volgende MRI-scan. In ons dagelijks leven verandert nog niks in de praktijk, maar in onze emoties en gedachten moeten we dit onzekere en wat vreemde nieuws een plek geven. Het hakt er toch in. En het evenwicht dat we hadden gevonden met elkaar voelt ineens wat wankel en kwetsbaar. Tussen Eline en mij geeft het ook onrust en is het uitdagender om te verbinden. En dat zo opschrijven voelt ook kwetsbaar…

Een Goede Vader
Drie jaar geleden was het nummer ‘Good, good Father’ van Chris Tomlin enorm troostrijk voor me. Het is een lied over hoe God als Vader onze identiteit bepaalt en ons liefheeft. Ik zong de tekst regelmatig mee, maar had ‘m lang niet meer zo bewust beluisterd. En ineens was dit lied er vanochtend weer, we zongen het in de kerk. En de pijn van de klap in mijn gezicht, de onzekerheid en onrust vermengde zich met Gods zachte fluistering, dat Hij goed is, van ons houdt en ja, dat we Hem kunnen vertrouwen in elke omstandigheid. Ook, of misschien juist, in de donkere nacht?

I’ve heard the tender whispers of love in the dead of night,
And you tell me that you’re pleased,
And that I’m never alone.
You’re a Good, Good Father, It’s who you are.
And I’m loved by you, It’s who I am.