Ik zal nooit vergeten hoe m’n allereerste werkdag hier ooit begon…
Hártstikke spannend vond ik het
en toen had de trein uit Amsterdam ook nog vertraging…
Gestresst fietste ik zo hard ik kon van het station naar school.

Ik racete het plein over
en hing m’n fiets in het rek voor docenten
toen nog hierzo naast de hoofdingang…
En prompt kwam één van de concierges naar buiten
en zei: “Jongedame! Zet je fiets maar even in het fietsenrek voor de leerlingen hè?!”
“Eh…eh, ik eh…werk hier…,” stamelde ik terwijl ik vlug naar binnen liep.

Het was voorjaar 2008
en ik was m’n Bachelor Algemene Literatuurwetenschappen nog aan het afronden
toen ik op het Corderius College begon aan m’n eerste baan voor de klas.
En óh wat vond ik ’t pittig!
Ik had wel al vaker lesgegeven: jazzdans aan kinder- en tienergroepen.
Maar dat was toch heel wat anders dan volle havo 4-klassen betogen leren schrijven…
In het begin ben ik geregeld huilend thuisgekomen omdat ik het zo zwaar vond.
Wat het ook pittig maakte, was dat ik na m’n Bachelor meteen verder ging met de Master Nederlands.
De combinatie van een Masterstudie met een baan in het onderwijs in een andere stad had ik behoorlijk onderschat.
Dick van de Brink, Jaap Kampen en Roeland Smith (die mij had binnengehengeld) hebben me er die eerste maanden (of jaren zelfs) echt doorheen gesleept. Daarom wil ik meteen van de gelegenheid gebruik maken om deze voorbeelden te bedanken. Dick en Jaap zijn hier nu natuurlijk niet, die zitten vast ergens lekker in Zuid-Europa te genieten van het leven als gepensioneerde…
Maar laat het wel gezegd zijn: aan de coaching hier op school heb ik enorm veel gehad.
Roeland is hier wel, natuurlijk, en ook Pim Kalkman zie ik gelukkig; jullie wil ik ook graag bedanken voor je enthousiasme
én voor je vertrouwen in mijn capaciteiten als docent.

Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet!
Ik behaalde m’n Master Neerlandistiek plus aansluitend de universitaire lerarenopleiding.
Mijn aanstelling als docent werd steeds iets groter,
net als mijn plezier in het lesgeven.
Een paar van m’n ‘pareltjes’ wil ik graag met jullie delen:

Ik had een mavo-havo-2-klas (zo’n echte Jaap Zwaan-klas) met een aantal drukke mannetjes, waarvoor ik alles uit de kast moest halen om ze bij de les te houden. Maar als ik aan het eind van de les tijd nam om voor te lezen uit een spannend jeugdboek dan hingen tot mijn verrassing juist die jongens aan m’n lippen! Ging de bel, dan riepen ze:
“Aààààhh! Mevrouw! Kunt u niet nog éééven verder lezen?!!”

Wat was het ook fijn als ik
na meerdere uren oefenen met het ontleden van zinnen
eindelijk het kwartje zag vallen.
En het mooist was het dan
als dat er bij een toets ook uit kwam.

Maar mooier nog vond ik het denk ik
om als mentor een jaar lang op te trekken met leerlingen.
Hun successen, hun worstelingen, hun verhalen, de keuzes waar ze voor stonden.
En hoe gaaf is het dan om te zien (afgelopen woensdag bij de diploma-uitreiking) dat van zo’n mentorklas van mij, van vier jaar geleden, nu bijna alle leerlingen hun VWO-diploma kregen en uitviiegen.

Andere hoogtepunten in mijn tijd hier, waren de reizen naar Taizé; het meewerken aan de kerstmusical. En niet onbelangrijk: de mooie contacten met collega’s
zoals Mieke, Maaike en Pauline…
Bedankt voor jullie vriendschap!\

Bij een interne enquête over de identiteit van de school heb ik bij de vraag: ‘Waarin zie jij de christelijke identiteit van de school?’
eens geantwoord:
Aan de onderlinge liefde onder collega’s
en aan de liefde voor God die er is en die benoemd mag worden.
Dát is volgens mij wat deze school tot zo’n bijzondere en warme plek maakt.

In de tijd dat ik ziek thuis was ervoer ik dat ook door de overweldigende stroom kaarten, bloemen, zelfs cadeautjes.
En niet één kaartje alleen maar aan ’t begin,
maar de kaarten bleven komen.
Daardoor heb ik me echt geliefd gevoeld.
Dank jullie wel.

Ik weet zeker dat die liefde voor elkaar en voor God ook afstraalt op leerlingen
en dat is echt iets heel moois en unieks aan deze school.

Ménsen, wat ga ik jullie, en de leerlingen
en het lesgeven
missen…
Want ja, ik sta hier natuurlijk omdat ik afscheid neem.

Niet meer kunnen lesgeven vind ik erg moeilijk…
Na jaren van investeren
was ik eindelijk op een punt dat ik dacht: ja, dit is wat ik wil.
Maar toen kreeg ik een hersentumor.
Het hersenletsel dat die tumor
en alle behandelingen hebben gegeven,
maakt dat ik niet meer kan lesgeven zoals ik deed.
Stoppen met werk waar je plezier in hebt,
Is niet wat je wilt op je 34ste.
Tegelijk heeft deze ervaring me ook doen inzien hoe kwetsbaar het leven is (en dat ’t ook zomaar afgelopen kan zijn.)
Met dat in gedachten vind ik het ook fijn dat ik er straks meer kan zijn voor mijn gezin.

Ik ben een dankbaar mens,
dankbaar dat ik nog leef
dankbaar voor m’n prachtige gezin
voor mijn lieve familie en vrienden
dankbaar voor de jaren dat ik hier heb mogen werken.

Bedankt, lieve mensen!
…ik kom nog wel eens langs…

Uitgesproken bij Eline’s afscheid voor collega’s op het Corderius op vrijdag 7 juli 2017.
Een paar dagen daarvoor, tijdens de afscheidslunch met de vakgroep Nederlands, liet Eline dit gedicht van Toon Tellegen klinken (Uit ‘Mijn winter’, Querido Amsterdam, 1987):

Een gesprek

“Waar zullen wij afscheid nemen?
“In de regen”
“Zullen wij schuilen?”
“Nee!”
“Hoe zullen wij ons voelen?”
“Ziek, vals en verlegen.”
“Wat zullen wij zeggen?”
“Wij zullen het niet weten.”
“Wat zullen wij denken? ”
“Was het maar gisteren, morgen of nooit.”
“Zal een van ons gelijk hebben?”
“Geen van ons zal gelijk hebben.”
“Zullen wij elk een andere kant op gaan?”
“Wij zullen elk een andere kant op gaan.”
“Zullen wij omkijken?”
“Een van ons zal omkijken. Stilstaan, aarzelen en omkijken”

Zo spraken ze tegen elkaar, telkens weer opnieuw.
Maar zij vroegen nimmer wie. Wie
zou omkijken. Wie.