X
Snikken en grimlachjes
Hersentumor, Letters

Snikken en grimlachjes

28 november 2015 9

‘Madrid, november 2015

Beste Eline,
Voor jou deze keer een gedicht zonder humor,
Want dit jaar bleek dat jij hebt: een hersentumor.’

Met mijn familie vieren we elk jaar Sinterklaas met lootjestrekken en gedichten. De persoon in kwestie krijgt een persoonlijk gedicht, waarin zijn of haar afgelopen jaar wordt gememoreerd.

Michiel en ik zaten met medelijden te denken aan degene die mijn lootje heeft getrokken, want: wat schrijf je? En we gingen daarbij flauwe grappen maken… over jezelf mag dat hè? Snikken en grimlachjes wisselen elkaar af. Grimlachen vind ik een mooi woord voor het lachen dat je kan doen in een grimmige of ernstige situatie.
(Daarom leen ik deze woorden even van Piet Paaltjens. Hoop dat Piet dat goed vindt. Laat mijn wederdienst in ieder geval zijn dat ik op dit veelgelezen blog (haha) bij dezen gratis promotie maak voor dat oude dichtbundeltje, met het fascinerende gedicht Aan Rika erin. En zo doe ik ook gelijk nog eens iets met mijn vak.)

Met een grote glimlach (met een l) denk ik terug aan hoe mijn vriendinnen mij begin oktober meenamen voor een uitje: een heerlijke high tea op een prachtig plekje ergens middenin de weilanden. In februari hadden we nog met elkaar genoten van een exclusief diner ter ere van mijn verjaardag, hier thuis gekookt en geserveerd door master chef Bas Jansen en sous-chef Michiel Nap. Zelfs nog even de muziek hard aan geknald en een dansje gewaagd in onze woonkamer. Wat een prachtvrouwen!

Grimlachjes. Het is fijn om mooie herinneringen te maken en ook om soms samen met Michiel, of met vrienden, te lachen om grappen die eigenlijk niet kunnen. (“Heb je een gaatje in je hoofd ofzo?!”)
Snikken. Tranen zijn er ook. Op momenten dat we ons realiseren wat een verlies we onder ogen moeten zien. Tranen van verdriet over wat (nu) weg of anders is:
Zal ik ooit nog kunnen dansen zoals ik deed?
Zal ik ooit nog kunnen lesgeven aan een klas vol pubers?
Wanneer zal het weer lukken om een lang, goed en diep gesprek te voeren, zonder dat ik afgeleid of te moe word?
Zal ik ooit weer uit volle borst durven zingen? Niet bezorgd over hoe ik er soms naast zit?
Met de logopediste oefen ik voor de spiegel het glimlachen en ik zie alleen maar een scheve grijns…
Ik was net een beetje aan het ontdekken wie ik was en Michiel en ik waren net enthousiast gestart met onze gezamenlijke visie en plannen voor de toekomst. Moeten we nu opnieuw beginnen?
Kan ik ooit nog in m’n eentje iets met onze drie kinderen ondernemen, of is er altijd hulp nodig als Michiel er niet is?

De chemokuren zijn tot nu toe een heftige achtbaan geweest van pijn, vermoeidheid, neerslachtigheid en relatieve rust. De chemo bestaat uit medicijnen die ik (gelukkig gewoon thuis) zelf slik. In de weken dat ik pillen slik voel ik me het slechtst. Het dieptepunt was de buikpijn die ik in augustus kreeg, die met geen pijnstiller te stillen was. In die periode ben ik nog een nacht opgenomen geweest in het ziekenhuis. De obstipatie en pijn waren na een goede dosis medicijnen weg. Godzijdank!

De laatste maanden is het riedeltje: bloedwaarden checken, uitstel van de volgende kuur, drie weken medicijnen slikken, steeds weer even opknappen, zenuwpijnen, en vorige week ineens griep eroverheen nog. Ik blijf snikken. Ik blijf grimlachen.

 

 

There are 9 comments

  • Gré van Opstal schreef:

    Lieve Eline, ik heb net vanmiddag een kaart naar jullie geschreven en nu lees ik je up-date. Wat een power heb je en wat een zorgen, onzekerheid , pijn en verdriet moeten jullie doormaken. Woorden schieten tekort. Geniet van alle kleine dingen. Sterkte en liefs, Gré van Opstal.l

  • Rianne & Dik schreef:

    Lieve Eline,
    Ongelooflijk wat er in een jaar zomaar ineens kan veranderen en hoe je nu dan tegen het leven aankijkt. Er zijn gewoon geen woorden voor. Wel heel sterk en mooi hoe je het allemaal verwoordt. Wij wensen je voor de komende tijd heel erg veel sterkte en ook heel veel glimlachjes!
    Liefs, Rianne en Dik

  • Marjo pijlman schreef:

    Hoi dappere Eline en Michiel, Wat een gevecht om het hoofd boven water te houden en soms ook even een grap te maken : ) ik heb erg veel respekt voor jullie! Heel veel sterkte Eline , en Michiel hou je haaks..je kan het..! Veel liefs, Marjo & Eugene

  • Margriet Anker schreef:

    Eline, wat kan je dit goed vertellen en wat leuk om je docentschap er doorheen te zien! Daarin zie ik Eline. Ik zie natuurlijk niet hoeveel moeite het kost en hoe moe je daarna bent… Wat zullen jullie balen op die momenten! Het lijkt me heftig. Ik las ondanks een boek geschreven door een naaste collega wiens vrouw ook hersenletsel heeft na hersenbloeding. (Hersenbloei, door Hugo Koeman).
    Om een beetje op jouw vakgebied te blijven zeg ik; Ik omhels je met duizend armen…
    Dikke hug voor jullie allemaal! Margriet

  • Elmar schreef:

    Lieve Eline en Michiel,

    Ik lees net jullie blogs en ben wederom uit het lood geslagen… Tegelijkertijd bewonder ik jullie om hoe jullie hier allemaal mee omgaan en ben ik erg blij met jullie updates!!
    Ook al woon ik niet meer schuin boven jullie, ik denk zeer regelmatig aan jullie!
    Heel veel liefde en kracht voor de komende periode.

    Elmar

  • Agaath schreef:

    Lieve Eline en Michiel,

    Wat een moed tonen jullie en wat mooi dat er zoveel lieve vriendinnen om je heen zijn en je eens lekker verwennen. Weet dat we voor jullie bidden!
    Heel veel liefs en Gods nabijheid en zorg wensen we jullie toe!

    Wout & Agaath Hordijk

  • Baukje schreef:

    Heel heel heel heel veel sterkte lieverds!
    Wat een veerkracht hebben jullie zeg!
    Liefs Baukje

  • Marlies Averdijk schreef:

    Hallo Eline en Michiel

    Dank jullie wel voor deze stukjes. Eline, je schrijftalent was fris, mooi, rijk en dat blijft het! Steun op mijn gebed voor jullie samen. Succes en sterkte. Het helpt me veel vanuit een hoekje mee te lezen hoe jullie deze ongeplande wending in je leven samen oppakken. Het is voor mij een inspiratie en daar dank ik God voor. Groetjes Marlies Averdijk

  • Ankie en Elo Wolswinkel schreef:

    Lieve Eline en Michiel

    Fijn om weer wat van jullie te horen en dan nog wel in tweevoud! Wij hebben bewondering voor de wijze waarop jullie samen met jullie gezin deze moeilijke weg gaan. En in al het verdriet lezen we ook over humor, blijdschap en dankbaarheid. Mooi om te lezen! We zijn met jullie in liefde verbonden en wensen jullie de komende tijd hele veel sterkte, liefde, vrienden om jullie heen, maar bovenal de zegen van onze God toe. Hij draagt jullie onvoorwaardelijk!
    met lieve groet, Ankie en Elo

  • Laat een reactie achter