‘Madrid, november 2015

Beste Eline,
Voor jou deze keer een gedicht zonder humor,
Want dit jaar bleek dat jij hebt: een hersentumor.’

Met mijn familie vieren we elk jaar Sinterklaas met lootjestrekken en gedichten. De persoon in kwestie krijgt een persoonlijk gedicht, waarin zijn of haar afgelopen jaar wordt gememoreerd.

Michiel en ik zaten met medelijden te denken aan degene die mijn lootje heeft getrokken, want: wat schrijf je? En we gingen daarbij flauwe grappen maken… over jezelf mag dat hè? Snikken en grimlachjes wisselen elkaar af. Grimlachen vind ik een mooi woord voor het lachen dat je kan doen in een grimmige of ernstige situatie.
(Daarom leen ik deze woorden even van Piet Paaltjens. Hoop dat Piet dat goed vindt. Laat mijn wederdienst in ieder geval zijn dat ik op dit veelgelezen blog (haha) bij dezen gratis promotie maak voor dat oude dichtbundeltje, met het fascinerende gedicht Aan Rika erin. En zo doe ik ook gelijk nog eens iets met mijn vak.)

Met een grote glimlach (met een l) denk ik terug aan hoe mijn vriendinnen mij begin oktober meenamen voor een uitje: een heerlijke high tea op een prachtig plekje ergens middenin de weilanden. In februari hadden we nog met elkaar genoten van een exclusief diner ter ere van mijn verjaardag, hier thuis gekookt en geserveerd door master chef Bas Jansen en sous-chef Michiel Nap. Zelfs nog even de muziek hard aan geknald en een dansje gewaagd in onze woonkamer. Wat een prachtvrouwen!

Grimlachjes. Het is fijn om mooie herinneringen te maken en ook om soms samen met Michiel, of met vrienden, te lachen om grappen die eigenlijk niet kunnen. (“Heb je een gaatje in je hoofd ofzo?!”)
Snikken. Tranen zijn er ook. Op momenten dat we ons realiseren wat een verlies we onder ogen moeten zien. Tranen van verdriet over wat (nu) weg of anders is:
Zal ik ooit nog kunnen dansen zoals ik deed?
Zal ik ooit nog kunnen lesgeven aan een klas vol pubers?
Wanneer zal het weer lukken om een lang, goed en diep gesprek te voeren, zonder dat ik afgeleid of te moe word?
Zal ik ooit weer uit volle borst durven zingen? Niet bezorgd over hoe ik er soms naast zit?
Met de logopediste oefen ik voor de spiegel het glimlachen en ik zie alleen maar een scheve grijns…
Ik was net een beetje aan het ontdekken wie ik was en Michiel en ik waren net enthousiast gestart met onze gezamenlijke visie en plannen voor de toekomst. Moeten we nu opnieuw beginnen?
Kan ik ooit nog in m’n eentje iets met onze drie kinderen ondernemen, of is er altijd hulp nodig als Michiel er niet is?

De chemokuren zijn tot nu toe een heftige achtbaan geweest van pijn, vermoeidheid, neerslachtigheid en relatieve rust. De chemo bestaat uit medicijnen die ik (gelukkig gewoon thuis) zelf slik. In de weken dat ik pillen slik voel ik me het slechtst. Het dieptepunt was de buikpijn die ik in augustus kreeg, die met geen pijnstiller te stillen was. In die periode ben ik nog een nacht opgenomen geweest in het ziekenhuis. De obstipatie en pijn waren na een goede dosis medicijnen weg. Godzijdank!

De laatste maanden is het riedeltje: bloedwaarden checken, uitstel van de volgende kuur, drie weken medicijnen slikken, steeds weer even opknappen, zenuwpijnen, en vorige week ineens griep eroverheen nog. Ik blijf snikken. Ik blijf grimlachen.