Gezondheid was iets bijna vanzelfsprekends voor mij… Tot mijn moeder vier jaar geleden de diagnose ‘jong Alzheimer’ kreeg. 57 jaar, nog volop aan het werk en actief op allerlei fronten: in de kerk, als vrijwilliger, en altijd zich aan het inzetten voor anderen. Volop aan het genieten van de kleinkinderen ook.
En dat had nog jaren zo door moeten gaan. Maar de Alzheimer maakte de afgelopen jaren heel snel, heel veel kapot. Twee maanden na de diagnose bij mijn moeder werd ik zelf ziek. Weg illusie dat gezondheid iets vanzelfsprekends is. En bewust afscheid nemen van mijn moeder is er door mijn eigen behandelingen nooit van gekomen. Onderstaande verwoordt iets van mijn gevoel hierbij…

Mam, ik mis je,
je bent vergeten dag te zeggen
Een paar jaar geleden ging je zomaar weg

Ik zie je nog wel,
maar ik kan je niet vinden, mam,
we praten, maar je snapt niet wat ik zeg

Kom eens naast me zitten, even, rustig,
weet je nog die keer dat je bij ons kwam,
we waren alle drie ziek, thuis in Amsterdam,
jij kwam moederzorgen geven, onbaatzuchtig

zo was je,
zo lief, zo lief
mama, ik mis je
mama, waar ben je nu?

‘k Had zo graag nog afscheid willen nemen,
laatste woorden, stevig vasthouden, laatste keer,
maar je was al weg, het ging niet meer

Jij kan je ook niet vinden hè?
Jij bent je ook al kwijt…
Was er een moment
waarop jij wist: dit is afscheid?

Akelige A., je was te snel
mijn mama was nog niet klaar.
Je nam te snel mee wat van haar
was, van haar van haar van haar
van mama, van wie ze was

Je nam het haar af, A.
Ik ben boos A., boos ja
zo wreed
wat je deed
zo veel en zo snel
durf je wel, A.? durf je wel?

Je bent een laffe dief
om zij die zachtmoedig zijn en lief
te beroven van heel hun wezen
zo bruut dat we je vrezen

onzichtbaar ga je door
steeds ben je ons weer een stap voor.

= = =
De foto hierboven met mijn moeder is van nog geen maand geleden, op een bankje vlakbij het verzorgingstehuis waar ze nu permanent woont.