Lieve R.,

Ik loop al een paar weken te kauwen op een antwoord op de vraag in je mail. Je vroeg hoe ik denk dat God hierdoorheen zijn licht kan laten schijnen, wat ik daarmee bedoel. Fijn dat je die vraag gewoon stelt, daardoor voel ik me serieus genomen en gerespecteerd. Ik kan me voorstellen dat meer mensen zich dat hebben afgevraagd, maar niemand heeft ernaar gevraagd.

Toen ik dat schreef in die eerste week, was dat een gedachte/gevoel dat ik zelf heel sterk had, waarover ik me ook soms verbaasde. Dat we überhaupt hoopvol kunnen zijn en het volhouden, kan ik alleen maar verklaren met dat God dat ons nu geeft. Zeker niet dat we zelf zulke helden zijn. Ik zou verwachten (zoals ik mezelf ken) dat ik in een situatie als deze, heel diep in de put zou zitten. Dat dat niet zo is, verrast me en maakt me dankbaar. (Dat is op zichzelf al iets van Gods licht, in deze omstandigheden.)

Ik heb de laatste weken veel na lopen denken over lijden, over wat Gods rol daarin is. Maar ik ga er van uit dat je van mij geen theoretische of theologische benadering van dit probleem verwacht. Dus als ik probeer een persoonlijk antwoord te geven op de vraag hoe ik denk dat God in onze situatie zijn licht kan laten schijnen, kom ik vooral hier uit:
omdat ik Hem zo heb leren kennen in m’n leven.

Ik vertrouw erop dat Hij in alle omstandigheden licht is (liefde, goedheid, zorg, vreugde, vrede, genade, zegen… en dan niet alleen als ‘gevoel’ – ook concreet). En misschien wel juist (of: meer opvallend) in het donker. Als ik het eerder wel eens moeilijk had, dan was God er voor me, dan gaf Hij me hoop, dan liet Hij merken dat Hij me kende, werd ik bemoedigd, gaf Hij kracht, wijsheid, bracht Hij uitkomst. (Ik kan mooie voorbeelden uit mijn leven geven, maar die vertel ik liever in een gesprek.)

Een tijd geleden sprak een zin in een nummer (Joy) van Rend Collective me aan als beeld hiervoor: ‘The dark is just a canvas for Your grace and brightness’. Tegen een donkere achtergrond is Gods licht zo goed zichtbaar. En misschien is er soms juist wel een donkere situatie in ons leven, zodat we Gods genade en licht weer zien. Maar die mogelijkheid roept eigenlijk ook heel veel vragen bij me op.

In alles wat ik niet begrijp, en in de donkere momenten (die er ook echt wel zijn), probeer ik dicht bij de God die ik ken te blijven. Ik schreef het laatst in m’n dagboek zo op:

Ik geloof dat U, God,
– heel veel van mij en mijn dierbaren houdt;
dat U liefde bent
– mij kunt genezen;
dat U almachtig bent
– wilt dat ik U erom vraag;
dat U graag contact met mij wilt
– steeds geeft wat ik nodig heb;
dat U mij kent
– goed bent, wat er ook gebeurt;
U blijft altijd dezelfde
– mij en mijn dierbaren niet loslaat;
U bent trouw en houdt ons vast

Ik denk ook aan een zinnetje uit een Taizélied: Dieu ne peut que donner son amour. Hij ‘kan niet anders’ dan zijn liefde geven. En zo kan ik ook geloven dat Hij alles kan doen meewerken ten goede van hen die hem liefhebben. In zijn liefde en almacht kan Hij verschrikkelijke situaties gebruiken om iets goeds te laten ontstaan (weer: heel veel vragen. Maar ook: ik hoef niet alles te snappen.)

Over ‘Gods licht’, wat natuurlijk heel abstract is, wil ik graag nog zeggen dat we dat concreet ervaren in dat Michiel en ik rustig zijn en God kunnen vertrouwen, en genieten van het leven, in blijdschap, echt plezier, en in de ongelooflijke betrokkenheid en praktische hulp van zoveel mensen.
Ook in genade in kleine dingen (alles buiten kanker in ons leven is nu ‘klein’). Josefien en Viktor kregen bijvoorbeeld waterpokken vier weken terug, en we baden dat ze daar niet te veel last van zouden krijgen, en zo gebeurde het ook. We slapen goed. Zelfs Josefien slaapt meestal door.
Ook zorgt deze situatie voor hele eerlijke en kostbare gesprekken en verdieping in vriendschappen en familierelaties, maar ook in contacten met buren enzo. Het verandert ons en zoals ik het zelf nu zie, maakt het ons mooiere mensen. In deze dingen zie ik dat God mijn ziekte doet meewerken ten goede. Of in andere woorden: dat Hij zijn licht hierdoorheen laat schijnen.

Veel liefs,
Eline