Dit is liefde.
Dit is geduld.
Dit is trouw.
Eerder schreef ik al over mijn moeder die veel te jong de ziekte van Alzheimer kreeg. Ik ben ontzettend onder de indruk van hoe mijn vader hiermee omgaat. In zijn liefde en trouw en geduld is hij voor mij een voorbeeld. De korte documentaire hierboven (17 minuten) brengt dat mooi in beeld. Al een jaar geleden gemaakt en door sommigen van jullie wellicht al gezien, maar nog net zo waardevol om te delen.
Enerzijds dus dankbaarheid en trots bij het zien van dit filmpje. Tegelijk blijft het hartverscheurend om m’n moeder zo te zien. Ik zie een verward oud vrouwtje, dat onverstaanbaar mompelt, onbegrijpelijk kletst en gevoerd wordt. Dat is mijn mama niet.
Mijn mama is kalm, wijs, ze geeft goede raad als ik ergens mee zit, of ze slaat een arm om me heen. Nu sla ik stevig een arm om haar heen als we in het park wandelen, omdat ze anders niet op het pad blijft lopen.
Mijn mama is stoer. Als ik weer eens naar een andere studentenkamer verhuisde, kwam zij lampen en planken ophangen. Boren, zagen, niets was haar te gek. Als Michiel en ik laat waren voor de trein, vroeg ik mama om ons naar het treinstation in Lelystad te brengen, want mama reed (te) hard, dus dan haalden we de trein nog.
Nu is die mama weg.
En toch. Toch heb ik haar zo lief. Ik ben dankbaar voor deze mama en papa, die mij het leven hebben gegeven en hebben voorgeleefd. Ondanks mijn verdriet, voel ik me bevoorrecht.
Over de beweegredenen van de maker van het filmpje (Marieke Mulder – van der Mooren) kun je meer lezen in dit artikel op de website van dementie.nl.
Fotograaf: Melchert Scheper
There are 9 comments
een mooie ontroerende film over wat deze rot ziekte met iemand doet, maar ook over 2 mensen die elkaar liefhebben, jouw moeder en vader……wat zal dat soms moeilijk zijn.
Dank je voor het delen Eline! Goede herinneringen aan je ouders in de tijd dat we allemaal nog zendingsbloed in de aderen hadden. Ik had deze nog niet gezien, is wel indrukwekkend. Mooie vrucht van de Heilige Geest!
Prachtig, dank dat jullie dit hebben gedeeld. Wees trots op zulke ouders en sterkte, ik bid voor je vader en voor jullie, liefs Marlies Averdijk
Lieve Eline, zo ontroerend en herkenbaar.
Wat je vader zegt over zolang ze me nog kent is er nog relatie. Daar moest ik van huilen. Een aantal jaren heb ik steeds ons geadopteerde omaatje opgezocht, op het laatst ook in de Talmahof, in Emmeloord. Je kon haar niet meer volgen, ze zei maar drie woorden meer en de familie vond dat er niets meer in haar zat, maar altijd als ik kwam lichtten haar ogen op en hield ze mijn hand vast. Dan gingen we met de rolstoel naar buiten, foto’s kijken, thee drinken, ik zong voor haar, bad met haar, nam soms een kind mee op bezoek – wat ze prachtig vond – kleine dingen. De kaarten die ik stuurde werden vaak ingepikt door andere bewoners, dus we hingen ze op. Het meest bijzondere moment was, toen mijn neef (15) uit New Zealand kwam, ze had hem jaren niet gezien, maar mijn zusje en haar kinderen waren altijd alles voor haar en hij wilde haar graag zien. We kregen een apart kamertje voor de ontmoeting, hij kwam binnen, ze keek hem aan en het licht brak door op haar hele gezicht, ze heeft zijn hand niet meer los gelaten. Ze stierf nu drie jaar geleden.
Een heel ander verhaal, dat weet ik wel, maar toch dichtbij.
Dank je wel lieve meid en jullie allemaal: Gode bevolen! Jetteke
Deze video had ik eerder ook al gezien. En weer: een knoop in mijn maag, diepe bewondering en dankbaarheid voor de zichbare werking van Gods Geest in mijn hart, en tranen in mijn ogen.
Gijsbert
Geregeld zie ik Mieke bij bij mij in de buurt. Ik woon vlakbij. Altijd krijg ik een lach en een goede dag als ik haar begroet. Of ze mij nog herkent ik weet het niet. Prachtige foto van jullie 3en
Wat mooi dat je dit schrijft voor je moeder en vader. Indrukwekkend, en heel confronterend. Hoe zou ik hiermee omgaan?
Lieve Eline, de documentaire heb ik al eerder gezien. Dat blijft emotioneel. Jij weet het nog altijd mooi te formuleren. ik wens jullie , ondanks alle zorgen en verdriet, waardevolle en warme Kerstdagen toe.
Dear Eline, I just watched this again. Like many others, it brought tears to my eyes. What a beautiful example of living a life of love and faith. The way of Jesus, the way of the cross, the way of suffering. Who knows what lies ahead for each of us? I thank God for saints like you and Michiel, and your mom and dad, whose lives give hope and shed light on the journey, whose lives speak out “no matter what, God is there” and “no matter what, there is beauty, meaning, and warmth.” You are all quiet warriors. May God continue to give you strength, grace, comfort, hope and joy in the daily battle.