Het leek wel muziekles zoals ik dat op de middelbare school had: lekker Beatlesliedjes zingen met de piano. Ik herkende een paar gezichten van de afdeling. We zaten rond een tafel, naast een piano, en de mevrouw die het leidde, deelde blaadjes met de tekst van de liedjes uit.

Ik (Eline) verblijf sinds 19 maart in Reade, een revalidatiekliniek voor mensen met blijvend lichamelijk letsel, of een functionele beperking. Op mijn afdeling zitten veel mensen met hersenletsel, met heel veel uiteenlopende oorzaken en gevolgen. Vaak best heel heftig.

Michiel was met de kinderen op bezoek en Neeltje vroeg me met grote ogen: “Mama, waarom heeft die meneer geen benen?”. Bij het eten zat ik tegenover een vrouw van mijn leeftijd, die ik nog niet eerder gesproken had, dus ik stelde me voor: “Hoi, Ik heet Eline, hoe heet jij?” “Ehhrrggh!?”, antwoordde ze. “Het lukt niet hè?”, vroeg ik. En toen schudde ze verdrietig haar hoofd. Het lukte haar niet haar eigen naam uit te spreken. En zo zie ik veel mensen hier worstelen met hun taal en spraak, met staan, lopen, hand- en armbewegingen, eten, enzovoorts. Met verschillende therapieën, individueel, of in groepen, werken we aan ons herstel. En ik denk steeds (ironisch genoeg): ‘Ik heb wel geluk gehad’.

Tijdens het eten zei één van de revalidanten iets over een zanggroep. Zingen!? Dat wil ik ook! Dacht ik. Dus ik ging ’s middags enthousiast met mijn rollator achter haar in haar rolstoel aan, naar de ruimte waar de zanggroep bijeen komt. “Ik kan niet meer mooi zingen hoor”, waarschuwde ik (dat had ik gemerkt toen ik thuis een beetje vals een slaapliedje voor de kinderen zong). “Nou, niemand daar kan zingen hoor, dus verwacht niet teveel”, zei ze terug.

Toen we de Beatles en ‘I love the flowers’ in canon gedaan hadden, zei de mevrouw: “C., jij wilde graag ‘I believe I can fly’, toch? Ik had hem opgezocht en geprint, maar nu kan ik die niet meer vinden, sorry.” Ik kijk naar de mensen in rolstoelen om me heen en denk: dat nummer is hier best heftig om te zingen… “Zullen we dan maar ‘Oh when the saints’ doen?”, zegt ze. En de pianist zet de beginakkoorden alvast in, terwijl de mevrouw de blaadjes uitdeelt.

‘Oh, when the saints go marchin’ in
Oh, when the saints go marchin’ in
Oh, Lord I want to be in that number
When the saints go marching in’

De tranen springen in m’n ogen en als ik opsta om een tissue van de tafel te pakken, knikt de dame tegenover me me bemoedigend toe. Huil ik nou, omdat ik zo van zingen houd, maar het nu niet meer goed lukt? Nee, ik denk omdat het me ontroert om in dit groepje van lijdende, gebroken mensen, met krakende stemmen te zingen over de dag dat God alles nieuw zal maken, en dat er op die nieuwe aarde geen tranen, geen dood, geen rouw en geen pijn meer zullen zijn.