Namasté vanaf het dak van de wereld! De Nappies aan de Eem zijn de komende drie weken de Nappies in Nepal. Van zo’n 10 meter boven NAP in Amersfoort naar bijna 1400 meter boven NAP in Kathmandu, met uitzicht op bergen boven de 8000 meter. Op zoek naar de “roots” van Michiel.

Afgelopen woensdag zijn we vertrokken en de komende drie weken gaan we dus rondtrekken door het land waar ik (Michiel) de eerste elf jaar van mijn leven ben opgegroeid. Mijn vader was van 1981-1993 arts in diverse ziekenhuizen daar, en mijn ouders waren destijds als zendelingen uitgezonden, o.a. door Interserve. Voor mijn geboorte in 1982 (in Amersfoort) kwamen ze kort naar Nederland, en toen ik tien weken oud was vlogen we alweer terug. 

‘Trip down memory lane’
In 1993 kwamen we definitief naar Nederland en begon mijn tienertijd in Amersfoort. Als student in Amsterdam gewoond. Daar getrouwd met Eline en kinderen gekregen. En nu alweer bijna zeven jaar wonend in mijn geboortestad. Toen ik bijna 18 was (in 2000) ben ik met mijn ouders, broers en zus nog een keer terug geweest naar Nepal. Dat was een ‘trip down memory lane’, waarbij ik intens genoot van de natuur, cultuur en prachtige mensen!

Nu dus op pad als vader van mijn eigen gezin met Neeltje (11), Viktor (10) en Josefien (8). Heel bijzonder om dit avontuur samen met Eline en de kinderen te gaan beleven na alles wat er de laatste jaren is gebeurd. Door Elines hersentumor, de operatie en behandelingen in 2015 en het hersenletsel wat nog steeds een grote rol speelt in haar en ons leven. Ons reisgezelschap bestaat verder nog uit het broertje van Eline, met zijn vrouw en hun vier kinderen (3 tot 10 jaar oud); elf personen in totaal dus!

Een droom die (toch) uitkomt
We zijn enorm dankbaar dat we deze reis kunnen gaan maken. Wie had dat gedacht in 2015, toen we als gezin in ‘Een orkaan in de tropen’ terecht kwamen (zie het blogstuk van 23 januari 2015 door Eline met deze titel). Mijn droom om het land van mijn jeugd aan Eline te laten zien lag destijds aan deugen. Ik schreef erover op 6 maart 2015: ‘Mijn vrouw heeft een hersentumor’:

“Een paar dagen later. De kinderen zijn met opa en oma naar Artis. Eline en ik kijken een film waarin de hoofdpersoon ineens in de Himalaya’s belandt. Ik schiet vol. Ik besef dat ik Eline misschien nooit het land kan laten zien waar ik opgroeide. Nepal. Waar ik mijn eerste stappen zette. Waar ik op de ‘British Primary School’ mijn basisschooltijd doorliep. Waar ik met vrienden van scouting door de heuvels banjerde. Wat zou ik al die plekken die bij mij herinneringen oproepen graag aan haar laten zien. Mijn vrouw heeft een hersentumor. Dat lijkt zomaar een streep te zetten door onze toekomstdromen.“

En nu dan toch de droom die uitkomt, wow! Extra bijzonder dat onze kinderen nu ook op een leeftijd zijn dat ze dit voor altijd zullen onthouden en met zich meenemen! We hopen samen met het gezin van Elines broertje op mooie ontmoetingen met alle Nepalezen die we tijdens onze reis gaan ontmoeten: Nepalese vrienden van mijn ouders, oude bekenden in Okhaldhunga; één van de dorpen waar we naartoe gaan waar ik van 1984-1988 als kleuter rondscharrelde, maar ook alle andere Nepalezen waarmee we in contact komen!

Op vakantie met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)
Heel fijn voor Eline: het is overdag waarschijnlijk zo’n 15-25 graden de komende weken. Temperaturen die we in Nederland in februari en maart niet halen. Alsnog spannend of Elines lijf goed reageert op alle onrust van het reizen, ander eten en niet vertrouwde omstandigheden. Met haar hersenletsel extra uitdagend ook om rond te trekken en hooguit vier dagen op één plek te verblijven in drie weken tijd. Eline verheugt zich enorm op de reis, maar vindt het zeker ook uitdagend.

Het wordt sowieso een enorm avontuur. ‘Pheri bhetaunla’ (tot ziens) op Polarsteps!