Solo 170 kilometer fietsen. Wat bezielt een mens om dat te doen? En wat heeft dat te maken met de afgelopen vijf jaar van mijn leven? Alles stond op z’n kop toen Eline ziek werd. Mijn vrouw met een hersentumor. Mijn leven stond stil. En toch ging alles door. Alles moest door!

De eerste 50 kilometer. Genoeg energie om nog na te denken over het thema van deze tocht: dienen. Tegelijk ook het motto van de Meesterknecht, de wielerclub waar ik deze ledenestafette mee fiets. 70 renners verdeeld over 5 groepen. De eerste in de groep fietst naar het huis van persoon 2, draagt daar het (digitale) stokje over en dan fietst die persoon naar het huis van persoon 3, enz. Ik kreeg het stokje van nummer 8 Erik en als nummer 9 mag ik naar Hardinxveld-Giessendam, naar Kees. Via Rhenen en slingerend langs de Waal een goede 100 kilometer. Ben ik in het leven iemand die durft te dienen? Heb ik dat de afgelopen jaren gedaan?

Relatie
Dienen in mijn relaties. Dienen van mijn vrouw, dienen van mijn kinderen en de mensen om mij heen. In gezondheid: ja. In ziekte: poeh! In eerste instantie ging het dienen vanzelf, maar na een jaar of anderhalf… Tjonge, hoe houd ik dit lange termijn vol? Even met 35 kilometer per uur tegen de wind in fietsen, oké. Maar dat is geen modus voor een monsterrit. En solo tegen de wind in, daar ben ik sowieso niet voor gemaakt. Gelukkig waren er de afgelopen jaren heel veel mensen die me op verschillende manieren uit de wind hebben gehouden! Zo brachten ze me steeds weer een etappe verder.

Inspiratie
Kilometer 50 tot 100. De beentjes draaien lekker. Ik ben vroeg de deur uit gegaan en geniet daardoor extra van de wereld om me heen. Bij de Meesterknecht staan drie pijlers centraal: relatie, inspiratie en prestatie. Dienen in relaties, dat kan ik alleen vanuit goede inspiratie. Een gouwe-ouwe songtekst schiet door m’n hoofd: “Hij diende ons als een knecht en heeft zijn leven afgelegd… Zijn voorbeeld roept, om te dienen iedere dag, gedragen door Zijn liefde en kracht!” Jezus’ dienstbaarheid leidde tot zijn dood. Hij is niet alleen de kopman die mij inspireert, maar hij was ook de ultieme Meesterknecht. Mensen vragen me regelmatig: hoe houd je het vol? Vaak zeg ik dan: zonder God was ik gek geworden. Dat is geen makkelijk antwoord voor mij. Dat is eerder een geloofsbelijdenis.

Prestatie
Na een heerlijke appeltaart in Hardinxveld, draag ik het stokje over aan Kees. Hij mag naar Spijkenisse. De estafette gaat door. Mijn missie lijkt volbracht. Toch moet ik nog door naar huis. De prestatie is nog niet neergezet. De route gaat nu langs kronkelriviertjes, oude molens en de Zeisterbossen. Wind volop in de rug. De laatste paar jaren stond de wind ook stukken beter. Maar na ruim 130 kilometer schieten de benen dan toch snel vol. Net als in mijn dagelijks leven (thuis, op het werk, met de mensen om mij heen) is het zaak om een ritme te pakken dat lang vol te houden is. Vol te houden tot er weer een etappe is volbracht. Tot de prestatie is geleverd. En het is geen lelijk woord: presteren. Presteren is van de lange adem. Presteren is grenzen verleggen. Presteren laadt op. Presteren is zorgen voor mezelf. Presteren vereist moed. Presteren is in relatie en vanuit inspiratie de ander op de best mogelijke manier dienen.

De 170 kilometer zitten erop. De prestatie is verricht. Weer een etappe uitgefietst. Wanneer start de volgende? Dan liever weer samen dan alleen!